Tössche Dòmmenic en Schrage, dao is ’t laeve goud te drage.
Jònges, maedjes in de schtraot, loupe baenkes zuuver op de maot.
Tössche Dòmmenik en Schrage, ze vraoge neit of ze ’t mage.
Jònges, maedjes, op en aaf, dat is Zitterd jao allein, alaaf.

Laote veer ei leidje van Zitterd zènge,
laote veer same danse en schprènge.
Want veer hauwte van de Mèrt, de Kolleberg en de Wal,
en van daen ech Zittesche kal.
Daoròm zèngt alleney mit mich,
Zitterd, jao ich hauwt zoovööl van dich !

Truuke hauw ei gans nuut klèdje, en oppe kop ei vònkelnuut barètje.
En ’t maedje vuilde zich zoo schik, och, ’t kèndj, ’t druimde van romantik.
Mer opèns, dao vilt hem get in: mam, ich gaon de schtraot ens aeve in.

Es ‘ne jòng wanjelt mit zie maedje, euver ’t ein of anger duuster paedje,
en ’t maedje mòt heivesch gaon, mer de jòng zaet: blief nog aeve schtaon,
zaet ’t kiendje: Kòm, de mam wurd kaod, ich zeen dich mörge waal in de schtraot.

Es ze op Schtadbrouk beginne te tròmme en de zittinge weier kòmme,
maak ich mich ’t maske gereid, want ich weit van bescheid.
Want de luuj toch kòmme van euveral, es in Zitterd viert me Carneval.

Tekstdichter en Componist : Sjan Pfennings-Bormans  
Uitvoerende(n) : Jo Erens